جوان آنلاین: وزارت ورزش گویی نقش نظارتی خود را فراموش کرده است؛ چه به عنوان متولی ورزش و چه رئیس مجمع دو باشگاه، به همین دلیل هم این روز‌ها بسیاری، از جمله هواداران دو تیم سرخابی پایتخت مدام این سؤال را مطرح می‌کنند که نقش مجمع پرسپولیس و استقلال چیست؛ مجمعی که ریاست آن را وزیر ورزش به عهده دارد؛ رئیسی که در کمال ناباوری کوچک‌ترین واکنشی به اتفاقات، حاشیه‌ها و مشکلات این دو باشگاه ندارد و قدمی در راستای حلوفصل آن برنمی‌دارد.
تردیدی نیست وظیفه نظارت بر رفتار و عملکرد مدیرعامل را هیئت‌مدیره بر عهده دارد، اما این مسئله دلیل بر کمرنگ‌شدن نقش نظارتی وزارت ورزش نمی‌شود. در واقع نظارت بر عملکرد مدیرعامل و هیئت مدیره یکی از وظایف وزارت ورزش به عنوان مجمع پرسپولیس و استقلال است؛ نظارتی که سال‌هاست در عمل وجود خارجی ندارد! در حالی که وزیر ورزش به عنوان رئیس مجمع این دو باشگاه باید در صورت ناتوانی هیئت مدیره و مدیرعامل، نقشی اساسی در حلوفصل مشکلات سرخابی‌های پایتخت بازی کند، اما آیا اینطور است؟
یکی از عمده ایراد‌های وارده این است که سرخابی‌های پایتخت بر اساس قانون تجارت اداره نمی‌شوند و شاید به همین دلیل است که نظارتی که باید روی عملکرد مدیران عامل و هیئت‌مدیره دو باشگاه مذکور نیست. در ظاهر وزارت سعی دارد کمترین دخالت را در امور سرخابی‌های پایتخت داشته باشد، ولی نظارت بر عملکرد هیئت‌مدیره و مدیرعامل و برخورد با متخلفان، به معنای دخالت نیست بلکه به معنای رفع و رجوع مشکلات است، اما سؤال این است که اوضاع باید تا چه اندازه درهم و برهم باشد که وزارت ورزش و در رأس آن وزیر ورزش خود را موظف به نظارت بر عملکرد این دو باشگاه و توبیخ مدیران عامل و حتی اعضای هیئت مدیره آنها بدانند.
مدافع عنوان قهرمانی لیگ به دلیل مشکلات بی‌پایان مدیریت با کادر فنی و عدم‌تعهد مدیرعامل به وعده‌هایش در پایان نیم‌فصل سرمربی خود را از دست می‌دهد و بعد از یک نمایش دراماتیک تحت عنوان جذب برانکو، اوسمار را به عنوان سرمربی معرفی می‌کند و دست آخر هم لابه‌لای بحث‌های انتخاب سرمربی، پای یک بدهی هنگفت دیگر به میان می‌آید؛ رقم درشتی که گفته می‌شود به دلیل عدم‌پرداخت بموقع، از ۷ میلیارد به چیزی حدود ۱۵۲ میلیارد تومان تبدیل شده است؛ رقمی که تنها یک نمونه از بی‌کفایتی یکی از مدیران سابق پرسپولیس است. اوضاع استقلال هم البته چندان بهتر از پرسپولیس نیست. مشکلات در این باشگاه نیز بیداد می‌کند، از نقدشدن چندباره چک باشگاه از سوی مدیرعامل سابق گرفته تا اختلاف‌نظر فاحش مدیریت باشگاه با سرمربی تیم که اگرچه یک مرتبه از سوی رئیس فدراسیون کشتی شعله آن پایین کشیده، اما بار دیگر شلعه‌ور می‌شود، بی‌آنکه واکنشی از سوی وزارت ورزش در پی داشته باشد؛ مشکلات متعددی که نمونه‌های اشاره‌شده تنها موارد کوچکی از آنهاست، اما هیچ کدام باعث نمی‌شود وزارت ورزش یا حتی وزیر به عنوان رئیس مجمع این دو باشگاه برای میانجیگری یا حلوفصل مشکلات قدم پیش بگذارند.
قیمت سهام پرسپولیس و استقلال به دلیل عملکرد مالی آنها کاهش پیدا می‌کند چراکه بی‌اعتمادی سهامداران و خروج تعداد زیادی از آنها را از ترکیب سهامداری سرخابی‌های پایتخت به دنبال دارد. بر اساس داده‌های آماری مهرماه (چهار ماه قبل) زیان عملکرد مالی پرسپولیس نسبت به سال قبل ۲۸ درصد و زیان مالی استقلال ۳۵ درصد افزایش پیدا می‌کند؛ درصدی که بی‌تردید در چهار ماه اخیر نیز افزایش یافته است، اما حتی این مسئله نیز حساسیت رئیس مجمع دو باشگاه را برای نظارت یا بازخواست مسئولان پرسپولیس و استقلال یا حتی ایجاد تغییرات در کادر مدیریتی و هیئت مدیره آنها به دنبال ندارد. در واقع هیچ مشکلی نیست که پرسپولیس و استقلال با آن درگیر نباشند. مشکلات مالی، عدم‌تعهد به وعده‌های داده‌شده، بسته‌شدن پنجره نقل و انتقالات، ازدست دادن سرمربی، درگیری بین مدیریت و کادرفنی، دلخوری هواداران، ضرر در بورس و کاهش ارزش سهام از جمله مشکلات مشهود دو باشگاهی است که وزیر ورزش، رئیس مجمع آنهاست، اما رئیسی که نه نظارت آن بر عملکرد مسئولان و مدیران باشگاه به چشم می‌آید و نه دخالت او برای حل مشکلات پرتعداد آنها؛ رئیسی که یا شرح وظایفی برای او تعریف نشده یا اگر هم شده اعتقادی به انجام آن ندارد که با وجود اوضاع نابسامان این دو تیم، همچنان روزه سکوت گرفته است و هیچ اقدام مثبتی انجام نمی‌دهد.
اما بدتر اینکه لابه‌لای تمام این مشکلات بی‌پایان، هرازچندگاهی شاهد اتفاقاتی هستیم که در نوع خود جالب توجه است؛ اتفاقاتی، چون اخذ مجوز حرفه‌ای از سوی باشگاه پرسپولیس، آن هم در حالی که کمتر کسی است نداند این باشگاه به صغیر و کبیر بدهکار است و هر روز یک پرونده عجیب مالی رو می‌کند که رقم آن هوش از سر هر شنونده‌ای می‌برد، اما حتی رقم‌های درشت بی‌کفایتی مدیریتی هم نمی‌تواند تا آن اندازه برای وزارت ورزش حساسیت در پی داشته باشد که قدمی در راستای توبیخ مدیران یا تغییر آنها بردارد. با این شرایط، عجیب نیست پرس‌وجو در خصوص نقش و وظیفه مجمع پرسپولیس ذهن هواداران این تیم و مردم را به خود مشغول کرده باشد؛ مجمعی که قاعدتاً وظیفه نظارت دارد، اما تا آن اندازه نمایشی است که حتی به خود اجازه پادرمیانی برای حل مشکلات را هم نمی‌دهد، به طوری که رئیس فدراسیون کشتی برای خاتمه دادن درگیری‌های میان مدیرعامل و سرمربی استقلال پا پیش می‌گذارد، حال آنکه این نه وظیفه دبیر که بی‌شک وظیفه رئیس مجمع این باشگاه است.
عجیب نیست که اگر وزیر ورزش لابه‌لای مشغله‌های پرتعداد خود فرصتی برای رسیدگی به این دو باشگاه یا نظارت بر عملکرد مدیران و مسئولان آن داشته باشد، در این صورت چه اصراری است که همچنان وظیفه ریاست مجمع سرخابی‌های پایتخت به عهده وزیر ورزش باشد. آیا نمی‌توان این وظیفه را به عهده کسی گذاشت که فرصت بیشتری برای رسیدگی و نظارت به این دو باشگاه دارد؟ دو باشگاه مطرحی که بیراه نیست اگر بگوییم طی سال‌های اخیر مشکلات آنها به مراتب مطرح‌تر از خود آنها بوده است؛ مشکلاتی که اگر هر چه زودتر حلوفصل نشود، می‌تواند به نابودی هر چه بیشتر آنها بینجامد و چه بسا برسد روزی که پرسپولیس و استقلال همچون «پاس» به خاطره‌ای در میان فوتبال‌دوستان تبدیل شوند، هر چند بر کسی پوشیده نیست منفعت سرخابی‌های پایتخت برای آقایان آنقدر است که حاضر به از دست دادنش نباشند، حتی با همین شرایط اسفبار.
